Medialuw

Toen ik achttien was en op kamers ging, vergat ik de tv mee te nemen.

Het was niet eens zo zeer een bewuste keuze; ik vond het een lelijk ding - niet iets waar ik graag naar keek. De afwezigheid van de tv liep in het oog: regelmatig werd mij er een aangeboden door bezorgde vrienden.

Hoewel ik mijn jeugd doorbracht als boekenverslindster, veranderde ook daarin iets toen ik volwassen werd. Ik lees eigenlijk nauwelijks meer. Misschien drie pagina's, tijdens het ontbijt. 

Geen opiniestukken, geen journaal, geen boekenkast.
Toen ik nog op de verkeerde plek werkte, riep mijn media-luwe bestaan soms bijna boze reacties op. Was het niet mijn plicht om op de hoogte te zijn van de gebeurtenissen in de wereld?
'En dan?' vroeg ik dan.

Vorige week bij de supermarkt probeerde een heel snel pratende jongeman mij een abonnement op de NRC te verkopen. Ik vertelde hem hoe verdrietig ik altijd word als ik de krant lees. Hij keek me aan, haalde adem en zei buiten gehoorafstand van zijn compagnon: 'U heeft gelijk. Als je blij uit je bed stapt, is de krant lezen de snelste manier om heel sacherijnig te worden.'


Sinds twee jaar heb ik een laptop en draadloos internet. De avonden die ik niet in gezelschap van lieve vrienden doorbreng, verzamel ik al surfend informatie uit de verste uithoeken van het menselijk bestaan. Soms, zoals vandaag, naar aanleiding van een van de drie pagina's die ik deze ochtend las (blz. 209 uit 'Spoedcursus Verlichting', Tijn Touber)



Gevatte lezing van Leonard Shlain, Amerikaans art en schrijver, over de rol van de geschreven media (en later ook televisie) in het ontstaan van fundamentalisme, conflict en onverdraagzaamheid.

Ergens anders voor kiezen

Een week geleden hakte ik een flinke knoop door: ik ga alleen op reis. Ik had de keuze lang uitgesteld: ik heb een behoorlijke strijd moeten leveren om te winnen van mijn aloude patroon van veiligheid en voorspelbaarheid. Duizend beren op de weg.

Hoe kon het toch dat die beren zoveel groter en belangrijker leken dan mijn hartewens?
Isaac Shapiro, een van de mensen waar ik op dit moment het liefst naar luister, vertelt in de video hieronder over onze neiging om te focussen op problemen. Het is een gewoonte: we zitten vast in een groef, een unconsious neural pathway. Deze focus maakt ons idee van onszelf klein, beperkt. Ertegen verzetten helpt niet: het is de oefening om simpelweg te kiezen voor iets anders.

Wonderlijk hoe adequaat het universum op mijn keuze reageerde. Mijn dierbare huisje was binnen een uur onderverhuurd aan een betrouwbare vriend. Van vrienden en familie ontving ik niets dan aanmoediging en bevestiging. Een vriendin schoof me haar oude Ipod toe en ik vond de Lonely Planet van Thailand in mijn brievenbus.