Toen ik achttien was en op kamers ging, vergat ik de tv mee te nemen.
Het was niet eens zo zeer een bewuste keuze; ik vond het een lelijk ding - niet iets waar ik graag naar keek. De afwezigheid van de tv liep in het oog: regelmatig werd mij er een aangeboden door bezorgde vrienden.
Hoewel ik mijn jeugd doorbracht als boekenverslindster, veranderde ook daarin iets toen ik volwassen werd. Ik lees eigenlijk nauwelijks meer. Misschien drie pagina's, tijdens het ontbijt.
Geen opiniestukken, geen journaal, geen boekenkast.
Toen ik nog op de verkeerde plek werkte, riep mijn media-luwe bestaan soms bijna boze reacties op. Was het niet mijn plicht om op de hoogte te zijn van de gebeurtenissen in de wereld?
'En dan?' vroeg ik dan.
Vorige week bij de supermarkt probeerde een heel snel pratende jongeman mij een abonnement op de NRC te verkopen. Ik vertelde hem hoe verdrietig ik altijd word als ik de krant lees. Hij keek me aan, haalde adem en zei buiten gehoorafstand van zijn compagnon: 'U heeft gelijk. Als je blij uit je bed stapt, is de krant lezen de snelste manier om heel sacherijnig te worden.'
Sinds twee jaar heb ik een laptop en draadloos internet. De avonden die ik niet in gezelschap van lieve vrienden doorbreng, verzamel ik al surfend informatie uit de verste uithoeken van het menselijk bestaan. Soms, zoals vandaag, naar aanleiding van een van de drie pagina's die ik deze ochtend las (blz. 209 uit 'Spoedcursus Verlichting', Tijn Touber)
Gevatte lezing van Leonard Shlain, Amerikaans art en schrijver, over de rol van de geschreven media (en later ook televisie) in het ontstaan van fundamentalisme, conflict en onverdraagzaamheid.
Hoi Marije
BeantwoordenVerwijderenIk merkte ook al een tijdje dat ik steeds slechter kon verteren wat er in de krant staat en er dus ook veel minder in las. Vanmorgen heb ik mijn abonnement opgezegd.
Achtergrondstukken in de NRC Next vind ik nog steeds heel aangenaam om te lezen.
BeantwoordenVerwijderenIk ken dat Marije. Op mijn werk wordt er ook van mij verwacht dat ik van alles op de hoogte ben. Dat is voor sommigen misschien een normale gang van zaken, maar het lijkt mij een vrij stressvol bestaan.
BeantwoordenVerwijderenEn onnatuurlijk; kunnen we de tijd -die we besteden aan het op de hoogte zijn van iedereen en zijn moeder op de hele wereld- niet veel beter besteden aan het beter leren kennen van onszelf? Daarmee zouden we het druk genoeg moeten hebben.