Als 15jarige had ik een klein vriendengroepje van zwarte schapen van allerlei kaliber. In de periferie ervan bewoog zich H.: Een 17jarige goedgelovige kruimeldief met een groot hart en niet zo'n groot brein. Die tikte zo de etalageruit van een schoenenwinkel in, om vervolgens met loeiende sirenes en een buit van louter linkerschoenen opgepakt te worden. Na het zoveelste incidentje belandde hij in de gevangenis*. Wij ontvingen een enthousiaste brief waarin hij vertelde over zijn nieuwe vrienden daar. Na zijn vrijlating verdween hij uit ons leven: hij was opgelost in het circuit van de echte criminaliteit.
In VK Magazine** pleit Josha Zwaan aan de hand van het verhaal van haar zoon - slachtoffer van lichamelijk geweld - voor het insluiten van daders. Niet tussen vier muren, maar in de Family Group. In Nieuw Zeeland, waar haar roots liggen, wordt na een misdrijf een Family Group Conference belegd met iedereen die rechtstreeks of zijdelings betrokken was bij het delict. Niet alleen dader en slachtoffer komen aan het woord; ook vrienden en familieleden worden bevraagd over hun verantwoordelijkheid voor wat is gebeurd. Daarna wordt besproken welke regels en afspraken iedereen uit de gemeenschap nodig heeft. Tenslotte worden afspraken gemaakt over compensatie van het slachtoffer. De Family Group bewaakt de naleving van de afspraken.
Natuurlijk heeft de dader, die Josha's zoon een kapot bierglas in zijn gezicht drukte, iets verschrikkelijks gedaan. Zijn slachtoffer droomt dan ook maandenlang over het nemen van wraak. Tot het moment dat hij de dader in levende lijve ontmoet en hem vertelt hoe bang hij soms is. De dader blijkt 's nachts wakker te liggen van schaamte over wat hij heeft gedaan. Zodra de wederzijdse behoeften aan veiligheid, begrip en (zelf)respect zijn erkend, maakt wraaklust plaats voor compassie en vergeving.
In de video hieronder vertelt Marshall Rosenberg, een van mijn grote helden, over Non Violent Communication: een taal die vrij is van veroordeling en interpretatie, en zich richt op de vervulling van behoeften in plaats van het behalen van gelijk. De wereld zou er heel anders uitzien als we allemaal deze taal spraken.
* 1 procent van de Amerikaanse bevolking woont in een gevangenis.
** Download hier de PDFjes van het artikel 'De echo van een scherf' van Josha Zwaan in Volkskrant Magazine nr. 525, pag. 22.
14.11.10
25.10.10
Wat eerst zo erg leek
Nog niet eens halverwege mijn reis bleek mijn pinpas spoorloos verdwenen. Ik was alleen, en niet in bezit van een tweede pas of creditcard. Na een eenmalige transfer van de bank in Nederland naar een bank in Chiang Rai, reisde ik dus verder in bezit van het volledige resterende budget.
Ik probeerde elke gedachte aan diefstal te blokken, maar feit was dat ik er een behoorlijke angst voor had. Want zonder geld in een vreemd land zonder vrienden... hoe zou ik me redden? Of ooit thuis komen? Argwanend hield ik mijn tas in de gaten. Ik reisde gejaagd verder; op zoek naar het Paradijs.
Uiteindelijk kwam ik aan op een eiland met witte stranden, een warme zee, kokospalmen. Maar toen ik de airconditioned minibus verliet, bleek de hitte ondraaglijk en de stranden bezaaid met aangespoeld plastic. Goed. Als het paradijs zich niet hier bevond, dan nergens. Dus ik boekte een bungalow voor de rest van de duur van mijn reis, om te voorkomen dat ik weer op drift zou raken.
Toen gebeurde het wonder: langzaam zakte ik in het eiland, verlaagde mijn tempo, verkleinde mijn actieradius. Ik maakte vrienden. En ik vond een verlaten strand zonder rommel, waar ik in de schaduw van een prachtige boom op mijn handdoek urenlang niets lag te doen.
Op het moment dat de dief over mij heen sprong om mijn tas te grijpen, realiseerde ik mij dat alles goed zou komen - al goed was. Drie uur later was met behulp van mijn nieuwe vrienden een proces verbaal opgemaakt, mijn gehuurde brommer (waarvan de sleutel in de tas zat en geen reservesleutel meer van bestond) in een politie pick-up gehesen en afgeleverd bij het verhuurbedrijf, en mijn telefoon geblokkeerd. Er werd heerlijk gekookt. We dronken een biertje. En toen ik 's avonds bij mijn bungalow kwam - waar ik mijn paspoort en het meeste van mijn geld had achtergelaten - hadden de Zweedse eigenaren een groot stuk appeltaart met vanillesaus voor me bewaard.
Jammie.
Ik probeerde elke gedachte aan diefstal te blokken, maar feit was dat ik er een behoorlijke angst voor had. Want zonder geld in een vreemd land zonder vrienden... hoe zou ik me redden? Of ooit thuis komen? Argwanend hield ik mijn tas in de gaten. Ik reisde gejaagd verder; op zoek naar het Paradijs.
Uiteindelijk kwam ik aan op een eiland met witte stranden, een warme zee, kokospalmen. Maar toen ik de airconditioned minibus verliet, bleek de hitte ondraaglijk en de stranden bezaaid met aangespoeld plastic. Goed. Als het paradijs zich niet hier bevond, dan nergens. Dus ik boekte een bungalow voor de rest van de duur van mijn reis, om te voorkomen dat ik weer op drift zou raken.
Toen gebeurde het wonder: langzaam zakte ik in het eiland, verlaagde mijn tempo, verkleinde mijn actieradius. Ik maakte vrienden. En ik vond een verlaten strand zonder rommel, waar ik in de schaduw van een prachtige boom op mijn handdoek urenlang niets lag te doen.
Op het moment dat de dief over mij heen sprong om mijn tas te grijpen, realiseerde ik mij dat alles goed zou komen - al goed was. Drie uur later was met behulp van mijn nieuwe vrienden een proces verbaal opgemaakt, mijn gehuurde brommer (waarvan de sleutel in de tas zat en geen reservesleutel meer van bestond) in een politie pick-up gehesen en afgeleverd bij het verhuurbedrijf, en mijn telefoon geblokkeerd. Er werd heerlijk gekookt. We dronken een biertje. En toen ik 's avonds bij mijn bungalow kwam - waar ik mijn paspoort en het meeste van mijn geld had achtergelaten - hadden de Zweedse eigenaren een groot stuk appeltaart met vanillesaus voor me bewaard.
Jammie.
24.8.10
Medialuw
Toen ik achttien was en op kamers ging, vergat ik de tv mee te nemen.
Het was niet eens zo zeer een bewuste keuze; ik vond het een lelijk ding - niet iets waar ik graag naar keek. De afwezigheid van de tv liep in het oog: regelmatig werd mij er een aangeboden door bezorgde vrienden.
Hoewel ik mijn jeugd doorbracht als boekenverslindster, veranderde ook daarin iets toen ik volwassen werd. Ik lees eigenlijk nauwelijks meer. Misschien drie pagina's, tijdens het ontbijt.
Geen opiniestukken, geen journaal, geen boekenkast.
Toen ik nog op de verkeerde plek werkte, riep mijn media-luwe bestaan soms bijna boze reacties op. Was het niet mijn plicht om op de hoogte te zijn van de gebeurtenissen in de wereld?
'En dan?' vroeg ik dan.
Vorige week bij de supermarkt probeerde een heel snel pratende jongeman mij een abonnement op de NRC te verkopen. Ik vertelde hem hoe verdrietig ik altijd word als ik de krant lees. Hij keek me aan, haalde adem en zei buiten gehoorafstand van zijn compagnon: 'U heeft gelijk. Als je blij uit je bed stapt, is de krant lezen de snelste manier om heel sacherijnig te worden.'
Sinds twee jaar heb ik een laptop en draadloos internet. De avonden die ik niet in gezelschap van lieve vrienden doorbreng, verzamel ik al surfend informatie uit de verste uithoeken van het menselijk bestaan. Soms, zoals vandaag, naar aanleiding van een van de drie pagina's die ik deze ochtend las (blz. 209 uit 'Spoedcursus Verlichting', Tijn Touber)
Gevatte lezing van Leonard Shlain, Amerikaans art en schrijver, over de rol van de geschreven media (en later ook televisie) in het ontstaan van fundamentalisme, conflict en onverdraagzaamheid.
Het was niet eens zo zeer een bewuste keuze; ik vond het een lelijk ding - niet iets waar ik graag naar keek. De afwezigheid van de tv liep in het oog: regelmatig werd mij er een aangeboden door bezorgde vrienden.
Hoewel ik mijn jeugd doorbracht als boekenverslindster, veranderde ook daarin iets toen ik volwassen werd. Ik lees eigenlijk nauwelijks meer. Misschien drie pagina's, tijdens het ontbijt.
Geen opiniestukken, geen journaal, geen boekenkast.
Toen ik nog op de verkeerde plek werkte, riep mijn media-luwe bestaan soms bijna boze reacties op. Was het niet mijn plicht om op de hoogte te zijn van de gebeurtenissen in de wereld?
'En dan?' vroeg ik dan.
Vorige week bij de supermarkt probeerde een heel snel pratende jongeman mij een abonnement op de NRC te verkopen. Ik vertelde hem hoe verdrietig ik altijd word als ik de krant lees. Hij keek me aan, haalde adem en zei buiten gehoorafstand van zijn compagnon: 'U heeft gelijk. Als je blij uit je bed stapt, is de krant lezen de snelste manier om heel sacherijnig te worden.'
Sinds twee jaar heb ik een laptop en draadloos internet. De avonden die ik niet in gezelschap van lieve vrienden doorbreng, verzamel ik al surfend informatie uit de verste uithoeken van het menselijk bestaan. Soms, zoals vandaag, naar aanleiding van een van de drie pagina's die ik deze ochtend las (blz. 209 uit 'Spoedcursus Verlichting', Tijn Touber)
Gevatte lezing van Leonard Shlain, Amerikaans art en schrijver, over de rol van de geschreven media (en later ook televisie) in het ontstaan van fundamentalisme, conflict en onverdraagzaamheid.
10.8.10
Ergens anders voor kiezen
Een week geleden hakte ik een flinke knoop door: ik ga alleen op reis. Ik had de keuze lang uitgesteld: ik heb een behoorlijke strijd moeten leveren om te winnen van mijn aloude patroon van veiligheid en voorspelbaarheid. Duizend beren op de weg.
Hoe kon het toch dat die beren zoveel groter en belangrijker leken dan mijn hartewens?
Isaac Shapiro, een van de mensen waar ik op dit moment het liefst naar luister, vertelt in de video hieronder over onze neiging om te focussen op problemen. Het is een gewoonte: we zitten vast in een groef, een unconsious neural pathway. Deze focus maakt ons idee van onszelf klein, beperkt. Ertegen verzetten helpt niet: het is de oefening om simpelweg te kiezen voor iets anders.
Wonderlijk hoe adequaat het universum op mijn keuze reageerde. Mijn dierbare huisje was binnen een uur onderverhuurd aan een betrouwbare vriend. Van vrienden en familie ontving ik niets dan aanmoediging en bevestiging. Een vriendin schoof me haar oude Ipod toe en ik vond de Lonely Planet van Thailand in mijn brievenbus.
Hoe kon het toch dat die beren zoveel groter en belangrijker leken dan mijn hartewens?
Isaac Shapiro, een van de mensen waar ik op dit moment het liefst naar luister, vertelt in de video hieronder over onze neiging om te focussen op problemen. Het is een gewoonte: we zitten vast in een groef, een unconsious neural pathway. Deze focus maakt ons idee van onszelf klein, beperkt. Ertegen verzetten helpt niet: het is de oefening om simpelweg te kiezen voor iets anders.
Wonderlijk hoe adequaat het universum op mijn keuze reageerde. Mijn dierbare huisje was binnen een uur onderverhuurd aan een betrouwbare vriend. Van vrienden en familie ontving ik niets dan aanmoediging en bevestiging. Een vriendin schoof me haar oude Ipod toe en ik vond de Lonely Planet van Thailand in mijn brievenbus.
29.7.10
Oogsten
Het is een hardnekkige opvatting dat wanneer iets meer wordt op de ene plek, er ergens anders altijd iets minder wordt. Zo lijken wij in het verbouwen van ons voedsel volledig te hebben geaccepteerd dat onze rijke (of minder rijke) oogsten ten koste gaan van de vruchtbaarheid van de aarde en de diversiteit van het leven.
Tenminste, vooralsnog. Het hoeft namelijk niet meer, zo stelt Michael Pollan in zijn lezing (zie de video hieronder) waarin hij de veeteelt boerderij Polyface aanhaalt als voorbeeld. Daar wordt gewerkt volgens de principes van de permacultuur: een organische teeltwijze waarbij de aarde elk seizoen zeer intensief wordt geëxploiteerd en toch telkens vruchtbaarder en rijker wordt. De boer bereikt dat met een minimum aan inspanning, door zo nauwkeurig mogelijk de natuurlijke omstandigheden na te bootsen.
Drie dagen nadat zijn koeien een stuk grasland hebben kaalgevreten en zijn verplaatst naar een ander veld, zet hij er zijn verrijdbare kippenrennen op. De gevederde dames eten de maden uit de koeienvlaaien die dan zojuist zijn ontpopt. Dit proteïnerijk dieet voorkomt een vliegenplaag en levert veel eieren op. Door het gewroet en gewoel van de kippen wordt de vruchtbare mest ook nog eens netjes over de hele grasmat verspreid. Na drie weken is het land weer rijp voor een volgende ronde vreten en wroeten, zonder tussenkomst van kunstmest, geïmporteerd veevoer of pesticiden.
Ruimte innemen en succesvol oogsten is lastig onder invloed van de programmering dat dat ten koste van iemand anders zou gaan (die het meer waard is dan ik!). Marianne Williamson zegt hierover: 'Je hoeft je er niet voor te verontschuldigen dat je briljant bent, getalenteerd, adembenemend. Jouw succes doet niets af aan dat van de ander. In feite vergroot het de mogelijkheid dat anderen ook succes kunnen hebben. Jouw geld vergroot je vermogen om geld aan anderen te geven. Jouw vreugde vergroot je vermogen om vreugde aan anderen te geven en jouw liefde vergroot je vermogen om liefde aan anderen te geven.' Om te groeien, zegt zij, 'stellen kinderen zich voor dat ze volwassen zijn. Wij kunnen ons, voor onze spirituele groei, voorstellen dat wij groter zijn dan we op dit moment zijn... Door je klein te houden bewijs je niemand een dienst.'*
Op 1 augustus wordt van oudsher het heidense oogstfeest Lammas gevierd: niet alleen uit dank voor de materiële oogst, maar ook voor de spirituele. Een mooi moment om te eren wat ik heb bereikt en om aandacht te besteden aan mijn toekomstige groei en grootsheid.
Ik gun mezelf volgend jaar permacultuur jaar: moge mijn vruchten moeiteloos groeien en moge velen baat bij ze hebben!
*Marianne Williamson 'In vrouwelijkheid' - over het spirituele leven van de vrouw', 2008, Forum Amsterdam. P. 64
Tenminste, vooralsnog. Het hoeft namelijk niet meer, zo stelt Michael Pollan in zijn lezing (zie de video hieronder) waarin hij de veeteelt boerderij Polyface aanhaalt als voorbeeld. Daar wordt gewerkt volgens de principes van de permacultuur: een organische teeltwijze waarbij de aarde elk seizoen zeer intensief wordt geëxploiteerd en toch telkens vruchtbaarder en rijker wordt. De boer bereikt dat met een minimum aan inspanning, door zo nauwkeurig mogelijk de natuurlijke omstandigheden na te bootsen.
Drie dagen nadat zijn koeien een stuk grasland hebben kaalgevreten en zijn verplaatst naar een ander veld, zet hij er zijn verrijdbare kippenrennen op. De gevederde dames eten de maden uit de koeienvlaaien die dan zojuist zijn ontpopt. Dit proteïnerijk dieet voorkomt een vliegenplaag en levert veel eieren op. Door het gewroet en gewoel van de kippen wordt de vruchtbare mest ook nog eens netjes over de hele grasmat verspreid. Na drie weken is het land weer rijp voor een volgende ronde vreten en wroeten, zonder tussenkomst van kunstmest, geïmporteerd veevoer of pesticiden.
Ruimte innemen en succesvol oogsten is lastig onder invloed van de programmering dat dat ten koste van iemand anders zou gaan (die het meer waard is dan ik!). Marianne Williamson zegt hierover: 'Je hoeft je er niet voor te verontschuldigen dat je briljant bent, getalenteerd, adembenemend. Jouw succes doet niets af aan dat van de ander. In feite vergroot het de mogelijkheid dat anderen ook succes kunnen hebben. Jouw geld vergroot je vermogen om geld aan anderen te geven. Jouw vreugde vergroot je vermogen om vreugde aan anderen te geven en jouw liefde vergroot je vermogen om liefde aan anderen te geven.' Om te groeien, zegt zij, 'stellen kinderen zich voor dat ze volwassen zijn. Wij kunnen ons, voor onze spirituele groei, voorstellen dat wij groter zijn dan we op dit moment zijn... Door je klein te houden bewijs je niemand een dienst.'*
Op 1 augustus wordt van oudsher het heidense oogstfeest Lammas gevierd: niet alleen uit dank voor de materiële oogst, maar ook voor de spirituele. Een mooi moment om te eren wat ik heb bereikt en om aandacht te besteden aan mijn toekomstige groei en grootsheid.
Ik gun mezelf volgend jaar permacultuur jaar: moge mijn vruchten moeiteloos groeien en moge velen baat bij ze hebben!
*Marianne Williamson 'In vrouwelijkheid' - over het spirituele leven van de vrouw', 2008, Forum Amsterdam. P. 64
24.7.10
Verduistering
Een van de tien populairste complottheorieën van onze tijd is het geloof dat de mensheid wordt overheerst door 'Reptilians'. Deze buitenaardse wezens, woonachtig op de aarde, zouden zich voeden met onze angst, kwaadheid en andere negatieve emoties. Om een constante voedselstroom te garanderen, initiëren en faciliteren zij oorlogen en conflicten. Meester complot theoreticus David Icke stelt dat deze Reptilians al duizenden jaren de marionettenspelers zijn achter veel politieke, economische en religieuze machthebbers. In een van zijn filmpjes zegt hij: 'We turn the earth, a place of extraordinary beauty, into a shitehole... Just look at us: everything is backwards, everything is uspide down! Doctors destroy health, lawyers destroy justice, universities destroy knowledge, governments destroy freedom, the major media destroy information and religions destroy spirituality.'
En inderdaad: het lijkt er op dat wij, met de komst van de massa welvaart, veel van onze zelfstandigheid en keuzevrijheid hebben opgegeven. Een voorbeeld: Wij rijden nog steeds onze auto's op fossiele brandstoffen, terwijl iedereen weet hoe desastreus dat is voor onze aarde, ons thuis. Sinds de jaren 30 werd al geëxperimenteerd met electrische auto's: ze werden zelfs met succes op de markt gebracht, zoals de EV1 van General Motors in de jaren 90. Waarom zijn die verdwenen?
Of er Reptilians achter zitten, dat weet ik niet. Misschien bestaan ze echt, maar ik stel mij zo voor dat zij een voorstelling van onze eigen innerlijke demonen zijn. Soms merk ik op dat ik zelf afgescheidenheid veroorzaak - en hoe het 'demonische' deel in mij zich voedt met de angst en/of de woede die daarbij ontstaat.
Het doen en laten van onze leiders is vanuit deze kijk niets anders dan een afspiegeling van een planeet vol mensen die in min of meer afgescheiden staat leven. Het klinkt behoorlijk triest, maar niets is minder hoopvol...
Want wat wij zelf creëren, kunnen wij zelf veranderen!
Hieronder de trailer van de documentaire 'Who killed the electric car?'
15.7.10
Lachend op het kussen
Eigenlijk zou ik elke dag moeten mediteren.
Althans: zo dicteert mijn ego. En zoals altijd baseert die zijn stellige overtuigingen deels op de werkelijkheid: ik heb nou eenmaal nog nooit gehoord van een meditatievrije verlichting. Maar behalve snerpende rugpijn en een slecht zelfbeeld levert het mij vaak weinig op.
Gisteren besteedde ik een deel van mijn dag aan het bekijken van filmpjes van Adyashanti, een verlichte Zen meester. Terwijl ik naar hem luisterde, vroeg mijn hyperactieve ego-mind zich continu af hoe ik zo snel mogelijk iets met zijn lessen kon doen. Een totaal zinloze bezigheid, want 'het is onmogelijk een beeld te maken van de werkelijkheid', zoals Adyashanti zegt.
Vanochtend ging ik het maar weer eens proberen. Hup, met die bips op dat kussen. Ik zat nog niet, of er doken uit alle hoeken en gaten gedachten op die elk directe aanleiding gaven tot nauwelijks beheersbare impulsen en emoties. Met als kers op de pudding: een afstraffing door m'n superego, over mijn onvermogen om mijn loslopende gedachten te beheersen.
Maarrrrr.... Na een luttele vijf minuten al verbaasde ik mijzelf door ineens iets te begrijpen van Adyashanti's woorden. Op een aantal momenten voelde ik heel duidelijk de kalme grond van aanwezigheid - onder alle egopaniek en oordelen. Wow. Die is, precies zoals Adya zegt, ongedefinieerd en oneindig. Vele malen groter dan het beperkte beeld dat ik van mezelf heb gecreëerd.
Daarmee was de kous niet af. Want direct greep mijn ego zijn kans om mijn kleine ikje hard op de schouder te kloppen: kijk mij het eens goed doen! Al schaterlachend over al dat vernuft lukte het me meerdere malen om de verbinding weer te herstellen..... om daarna wederom meegesleurd te worden in nieuwe heel belangrijke gedachte.
Wat een grap!
Althans: zo dicteert mijn ego. En zoals altijd baseert die zijn stellige overtuigingen deels op de werkelijkheid: ik heb nou eenmaal nog nooit gehoord van een meditatievrije verlichting. Maar behalve snerpende rugpijn en een slecht zelfbeeld levert het mij vaak weinig op.
Gisteren besteedde ik een deel van mijn dag aan het bekijken van filmpjes van Adyashanti, een verlichte Zen meester. Terwijl ik naar hem luisterde, vroeg mijn hyperactieve ego-mind zich continu af hoe ik zo snel mogelijk iets met zijn lessen kon doen. Een totaal zinloze bezigheid, want 'het is onmogelijk een beeld te maken van de werkelijkheid', zoals Adyashanti zegt.
Vanochtend ging ik het maar weer eens proberen. Hup, met die bips op dat kussen. Ik zat nog niet, of er doken uit alle hoeken en gaten gedachten op die elk directe aanleiding gaven tot nauwelijks beheersbare impulsen en emoties. Met als kers op de pudding: een afstraffing door m'n superego, over mijn onvermogen om mijn loslopende gedachten te beheersen.
Maarrrrr.... Na een luttele vijf minuten al verbaasde ik mijzelf door ineens iets te begrijpen van Adyashanti's woorden. Op een aantal momenten voelde ik heel duidelijk de kalme grond van aanwezigheid - onder alle egopaniek en oordelen. Wow. Die is, precies zoals Adya zegt, ongedefinieerd en oneindig. Vele malen groter dan het beperkte beeld dat ik van mezelf heb gecreëerd.
Daarmee was de kous niet af. Want direct greep mijn ego zijn kans om mijn kleine ikje hard op de schouder te kloppen: kijk mij het eens goed doen! Al schaterlachend over al dat vernuft lukte het me meerdere malen om de verbinding weer te herstellen..... om daarna wederom meegesleurd te worden in nieuwe heel belangrijke gedachte.
Wat een grap!
12.7.10
Kunstverlichting
Ik heb een tamelijk goed gevoel voor stijl, al zeg ik het zelf.
En helaas: hoewel er veel is veranderd de afgelopen paar jaren, een stijlvol mens wordt niet blij in de wereld van bewustzijnsontwikkeling en spiritualiteit. Regenbogen, dolfijnen, elfjes en lila aura's zijn nog steeds alom tegenwoordig. Deze kitscherige beeldtaal lijkt rechtstreeks voort te komen uit het angstaanjagende en gelukkig inmiddels achterhaalde idee dat spirituele ontwikkeling uitsluitend leidt tot week, ruggegraatloos en lief.
Andersom geldt: een zich ontwikkelend mens wordt niet blij in de kunstwereld. Ik zette mijn eerste schreden op het pad van bewustzijnsontwikkeling toen ik nog in een galerie werkte. Verbazingwekkend vond ik het, dat ik (anno 2008) niet één hedendaagse kunstenaar kende wiens werk enig spiritueel bewustzijn reflecteerde. De meeste kunst die ik tegenkwam vond ik eigenlijk navelstaarderij: misschien prachtig om te zien, maar in grond niet meer dan de zoveelste poging van de zoveelste kunstenaar om de zoveelste tijdelijk nieuwe niche te ontsluiten in de wereld van de kunst om de kunst.
Een fijne uitzondering is de Nederlandse kunstenaar Vittorio Roerade, met wie ik tijdens de zoveelste (en mijn laatste) kunstbeurs in Basel een fijn gesprek had over dit wonderlijke gebrek aan zeggingskracht. Waarom lijken hedendaagse kunstenaars niet iets te willen creëren dat gaat over wat eeuwig en overal is? Wij wisten het niet. Maar Roerades werk gaat er wel over. Alles is met alles verbonden, door wat hij noemt 'the Fabric of the Universe': een ultieme fundamentele structuur waaruit alle materie is opgebouwd. Zijn van dikke lagen epoxy, hars en verf druipende werk laat een poëtische wereld zien vol speelsheid, lichtheid en organische vormen.
Hèhè.
En helaas: hoewel er veel is veranderd de afgelopen paar jaren, een stijlvol mens wordt niet blij in de wereld van bewustzijnsontwikkeling en spiritualiteit. Regenbogen, dolfijnen, elfjes en lila aura's zijn nog steeds alom tegenwoordig. Deze kitscherige beeldtaal lijkt rechtstreeks voort te komen uit het angstaanjagende en gelukkig inmiddels achterhaalde idee dat spirituele ontwikkeling uitsluitend leidt tot week, ruggegraatloos en lief.
Andersom geldt: een zich ontwikkelend mens wordt niet blij in de kunstwereld. Ik zette mijn eerste schreden op het pad van bewustzijnsontwikkeling toen ik nog in een galerie werkte. Verbazingwekkend vond ik het, dat ik (anno 2008) niet één hedendaagse kunstenaar kende wiens werk enig spiritueel bewustzijn reflecteerde. De meeste kunst die ik tegenkwam vond ik eigenlijk navelstaarderij: misschien prachtig om te zien, maar in grond niet meer dan de zoveelste poging van de zoveelste kunstenaar om de zoveelste tijdelijk nieuwe niche te ontsluiten in de wereld van de kunst om de kunst.
Een fijne uitzondering is de Nederlandse kunstenaar Vittorio Roerade, met wie ik tijdens de zoveelste (en mijn laatste) kunstbeurs in Basel een fijn gesprek had over dit wonderlijke gebrek aan zeggingskracht. Waarom lijken hedendaagse kunstenaars niet iets te willen creëren dat gaat over wat eeuwig en overal is? Wij wisten het niet. Maar Roerades werk gaat er wel over. Alles is met alles verbonden, door wat hij noemt 'the Fabric of the Universe': een ultieme fundamentele structuur waaruit alle materie is opgebouwd. Zijn van dikke lagen epoxy, hars en verf druipende werk laat een poëtische wereld zien vol speelsheid, lichtheid en organische vormen.
Hèhè.
22.6.10
Kostenbesparend Verlicht
Als ik heel eerlijk ben, vind ik de relatie spiritualiteit - geld een lastige. Nogal een klassieke kwestie, getuige de vele 'ascetische' religieuze leiders, predikend in hun met goud behangen kerken/ synagogen / moskeeën.
Uit naam van verlichting van alle levende wezens wordt ik voortdurend uitgenodigd om mijn spaarvarken te legen ten behoeve van een universum aan cursussen, workshops en trainingen. Voor bedragen waar mijn zogenaamd on-ontwikkelde landgenoot een week all inclusive voor aan het strand ligt, peur ik een schamel weekend rond in mijn zwartste zielenroerselen. Maaltijden inbegrepen: Jawel! Maar om de beoogde meditatieve toestand te bevorderen zal er voornamelijk worden gevast. 's nachts op de slaapzaal demonstreert de buurman zijn buitengewone talent voor boventoon snurken.
En weet je wat? Ik heb het er gewoon voor over: hup, op naar de verlichting!
Maaarrrr... als de kwaliteit van de workshop slecht was, wordt het een ander verhaal. Wat dan? Naar je geld kan je fluiten.
Martijn Aslander stelt een aanpassing in de economische transactie voor. Hij is zelf simpelweg gestopt met het vragen van geld voor wat hij doet. Degene die zijn dienst afneemt, mag zelf achteraf bepalen wat het waard was. In dit doeltreffende, ongenaakbaar eerlijke systeem, leert hij als leverancier in no time welke kwaliteit men van zijn diensten verwacht en op welke plaats hij ze het beste kan aanbieden. Het bied hem bovendien de kans om meer te verdienen dan hij initieel van plan was, en dat heeft hem geen wind eieren gelegd!
Ok! En soms willen we gewoon iets helemaal gratis. Dat kan op internet: en vaak zelfs heel erg goed. Vind hier bijvoorbeeld de 10 delige webinar waarin Eckhart Tolle's prachtige boek 'de Nieuwe Aarde' hoofdstuk voor hoofdstuk wordt doorgenomen. Oprah Winfrey's ontnuchterende vragen helpen de kijker om de mindblowing inhoud van het boek te toetsen aan de dagelijkse realiteit.
http://www.oprah.com/oprahsbookclub/Watch-A-New-Earth-Web-Classes-on-Oprahcom
Binnenkort meer gratis goeds!
16.6.10
De oorsprong van Kennis
Heb je je ooit afgevraagd hoe wij mensen ooit een substantie als koffie hebben ontdekt? Koffie wordt gemaakt van ongelooflijk onaantrekkelijke zure bessen die in een woud groeien, te midden van duizenden andere bes dragende plantensoorten. Maar ergens in de tijd is de mens deze vrucht gaan plukken, drogen, roosteren en malen - om hem vervolgens te overgieten met kokend water. Wat denk jij: is dit procedé per toeval ontdekt? Als je nog niet overtuigd bent, draagt antropoloog Jeremy Narby in zijn boek 'De Kosmische Slang' één van de vele andere voorbeelden van 'onverklaarbare' menselijke kennis aan: curare.
Curare is een substantie die door de natives in het Amazone gebied wordt gebruikt tijdens de jacht. Als een aap met een onbehandelde pijl wordt getroffen, wikkelt het zijn staart om een tak en sterft buiten bereik van de jager. Een pijlpunt gedoopt in curare, verslapt hun greep waardoor ze op de grond vallen. Het doodt de dieren zonder hun vlees te vergiftigen. Om curare te produceren, worden verschillende planten gecombineerd en 72 uur lang gekookt. De geurige, maar dodelijke dampen die daarbij vrijkomen moeten zorgvuldig worden vermeden. Het lijkt mij onmogelijk om vol te houden dat curare is ontdekt door middel van de trial and error methode - toch?
Antropoloog Jeremy Narby is één van de eerste wetenschappers die het antwoord van de natives zelf serieus neemt: het was Grote Geest / de Bron / God zelf die hen deze kennis gaf. Narby's leven veranderde diepgaand na deelname aan een ayahuasca ritueel in Peru, waarin ook hij goddelijk onderricht ontving. In zijn boek 'De Kosmische Slang' (the Cosmic Serpent) vertelt hij over het proces van zijn wetenschappelijke (!) onderzoek dat hij naar aanleiding van zijn hallucinatoire ervaring opzette. Narby stelt - in overeenstemming met vele voorafgaande onderzoeken - dat veel menselijke kennis absoluut onverklaarbaar is, wanneer het gebruik van ceremoniële plant leraren (zoals bijvoorbeeld peyote, ayahuasca etc.) buiten beschouwing wordt gelaten. Zijn pleidooi gaat specifiek in op kennis over DNA, de bron van het leven, die in ayahuasca rituelen veelvuldig wordt doorgegeven door hallucinaties van slangen, dubbele helixen en figuren die celdeling en andere lichamelijke processen nauwkeurig weergeven.
Om de taal van de plant leraren te kunnen begrijpen, zegt hij, moet men de blik opzettelijk onscherp maken. De taal van planten is poëtischer, intuïtiever en vele malen beeldender dan de taal van onze mind... en oneindig veel rijker en directer.
Lezen!
De Kosmische Slang
DNA en de Oorsprong van Kennis
Auteur: Jeremy Narby
Uitgever: Aionion Symbolon, 2006
ISBN: 90-74899-62-5
15.6.10
In den beginne was er.....
Seks!
Laten we beginnen bij het begin: en dat is seks. Elk levend wezen is er het product van: deze waarheid is voor mij een ontzettende eye opener. Hoe kan de bron van het leven iets anders zijn dan het heiligste van het heiligste?
Ongelofelijk wat een lastercampagnes er duizenden jaren ten nadele van seks zijn gevoerd! Ondanks de intensieve tantra training waar ik aan deelneem, betrap ik mijzelf nog regelmatig op subtiele, maar zeer diepgewortelde taboes die de ware aard van seks ontkennen.
Wij zijn ons hele leven lang doortrokken van seksuele energie / levensenergie / chi - of Ojas, zoals tantriki Alex Vartman het gisteravond in zijn Sex Talk noemde. Hoe meer je er van hebt, hoe vitaler je je zal voelen. En als het op is, ben je dood. We kunnen er dus maar beter goed voor zorgen - en dat doe je door middel van tantrische seks.
Ik heb nog nooit iemand zo openlijk (en beeldend) horen praten over seks dan Alex Vartman; naar hem te luisteren helpt mij erg om mijn stiekeme taboes aan het licht te brengen. Misschien wel het allerfijnste is dat hij een stevige brug slaat tussen heiligheid en geilheid. Wat hem betreft is tantrische seks allebei: de meest directe weg richting verlichting EN tegelijkertijd het heerlijkste, lekkerste, sappigste wat er is.
Ik zeg: iedereen verlicht!
Abonneren op:
Posts (Atom)