Het is een hardnekkige opvatting dat wanneer iets meer wordt op de ene plek, er ergens anders altijd iets minder wordt. Zo lijken wij in het verbouwen van ons voedsel volledig te hebben geaccepteerd dat onze rijke (of minder rijke) oogsten ten koste gaan van de vruchtbaarheid van de aarde en de diversiteit van het leven.
Tenminste, vooralsnog. Het hoeft namelijk niet meer, zo stelt Michael Pollan in zijn lezing (zie de video hieronder) waarin hij de veeteelt boerderij Polyface aanhaalt als voorbeeld. Daar wordt gewerkt volgens de principes van de permacultuur: een organische teeltwijze waarbij de aarde elk seizoen zeer intensief wordt geëxploiteerd en toch telkens vruchtbaarder en rijker wordt. De boer bereikt dat met een minimum aan inspanning, door zo nauwkeurig mogelijk de natuurlijke omstandigheden na te bootsen.
Drie dagen nadat zijn koeien een stuk grasland hebben kaalgevreten en zijn verplaatst naar een ander veld, zet hij er zijn verrijdbare kippenrennen op. De gevederde dames eten de maden uit de koeienvlaaien die dan zojuist zijn ontpopt. Dit proteïnerijk dieet voorkomt een vliegenplaag en levert veel eieren op. Door het gewroet en gewoel van de kippen wordt de vruchtbare mest ook nog eens netjes over de hele grasmat verspreid. Na drie weken is het land weer rijp voor een volgende ronde vreten en wroeten, zonder tussenkomst van kunstmest, geïmporteerd veevoer of pesticiden.
Ruimte innemen en succesvol oogsten is lastig onder invloed van de programmering dat dat ten koste van iemand anders zou gaan (die het meer waard is dan ik!). Marianne Williamson zegt hierover: 'Je hoeft je er niet voor te verontschuldigen dat je briljant bent, getalenteerd, adembenemend. Jouw succes doet niets af aan dat van de ander. In feite vergroot het de mogelijkheid dat anderen ook succes kunnen hebben. Jouw geld vergroot je vermogen om geld aan anderen te geven. Jouw vreugde vergroot je vermogen om vreugde aan anderen te geven en jouw liefde vergroot je vermogen om liefde aan anderen te geven.' Om te groeien, zegt zij, 'stellen kinderen zich voor dat ze volwassen zijn. Wij kunnen ons, voor onze spirituele groei, voorstellen dat wij groter zijn dan we op dit moment zijn... Door je klein te houden bewijs je niemand een dienst.'*
Op 1 augustus wordt van oudsher het heidense oogstfeest Lammas gevierd: niet alleen uit dank voor de materiële oogst, maar ook voor de spirituele. Een mooi moment om te eren wat ik heb bereikt en om aandacht te besteden aan mijn toekomstige groei en grootsheid.
Ik gun mezelf volgend jaar permacultuur jaar: moge mijn vruchten moeiteloos groeien en moge velen baat bij ze hebben!
*Marianne Williamson 'In vrouwelijkheid' - over het spirituele leven van de vrouw', 2008, Forum Amsterdam. P. 64
29.7.10
24.7.10
Verduistering
Een van de tien populairste complottheorieën van onze tijd is het geloof dat de mensheid wordt overheerst door 'Reptilians'. Deze buitenaardse wezens, woonachtig op de aarde, zouden zich voeden met onze angst, kwaadheid en andere negatieve emoties. Om een constante voedselstroom te garanderen, initiëren en faciliteren zij oorlogen en conflicten. Meester complot theoreticus David Icke stelt dat deze Reptilians al duizenden jaren de marionettenspelers zijn achter veel politieke, economische en religieuze machthebbers. In een van zijn filmpjes zegt hij: 'We turn the earth, a place of extraordinary beauty, into a shitehole... Just look at us: everything is backwards, everything is uspide down! Doctors destroy health, lawyers destroy justice, universities destroy knowledge, governments destroy freedom, the major media destroy information and religions destroy spirituality.'
En inderdaad: het lijkt er op dat wij, met de komst van de massa welvaart, veel van onze zelfstandigheid en keuzevrijheid hebben opgegeven. Een voorbeeld: Wij rijden nog steeds onze auto's op fossiele brandstoffen, terwijl iedereen weet hoe desastreus dat is voor onze aarde, ons thuis. Sinds de jaren 30 werd al geëxperimenteerd met electrische auto's: ze werden zelfs met succes op de markt gebracht, zoals de EV1 van General Motors in de jaren 90. Waarom zijn die verdwenen?
Of er Reptilians achter zitten, dat weet ik niet. Misschien bestaan ze echt, maar ik stel mij zo voor dat zij een voorstelling van onze eigen innerlijke demonen zijn. Soms merk ik op dat ik zelf afgescheidenheid veroorzaak - en hoe het 'demonische' deel in mij zich voedt met de angst en/of de woede die daarbij ontstaat.
Het doen en laten van onze leiders is vanuit deze kijk niets anders dan een afspiegeling van een planeet vol mensen die in min of meer afgescheiden staat leven. Het klinkt behoorlijk triest, maar niets is minder hoopvol...
Want wat wij zelf creëren, kunnen wij zelf veranderen!
Hieronder de trailer van de documentaire 'Who killed the electric car?'
15.7.10
Lachend op het kussen
Eigenlijk zou ik elke dag moeten mediteren.
Althans: zo dicteert mijn ego. En zoals altijd baseert die zijn stellige overtuigingen deels op de werkelijkheid: ik heb nou eenmaal nog nooit gehoord van een meditatievrije verlichting. Maar behalve snerpende rugpijn en een slecht zelfbeeld levert het mij vaak weinig op.
Gisteren besteedde ik een deel van mijn dag aan het bekijken van filmpjes van Adyashanti, een verlichte Zen meester. Terwijl ik naar hem luisterde, vroeg mijn hyperactieve ego-mind zich continu af hoe ik zo snel mogelijk iets met zijn lessen kon doen. Een totaal zinloze bezigheid, want 'het is onmogelijk een beeld te maken van de werkelijkheid', zoals Adyashanti zegt.
Vanochtend ging ik het maar weer eens proberen. Hup, met die bips op dat kussen. Ik zat nog niet, of er doken uit alle hoeken en gaten gedachten op die elk directe aanleiding gaven tot nauwelijks beheersbare impulsen en emoties. Met als kers op de pudding: een afstraffing door m'n superego, over mijn onvermogen om mijn loslopende gedachten te beheersen.
Maarrrrr.... Na een luttele vijf minuten al verbaasde ik mijzelf door ineens iets te begrijpen van Adyashanti's woorden. Op een aantal momenten voelde ik heel duidelijk de kalme grond van aanwezigheid - onder alle egopaniek en oordelen. Wow. Die is, precies zoals Adya zegt, ongedefinieerd en oneindig. Vele malen groter dan het beperkte beeld dat ik van mezelf heb gecreëerd.
Daarmee was de kous niet af. Want direct greep mijn ego zijn kans om mijn kleine ikje hard op de schouder te kloppen: kijk mij het eens goed doen! Al schaterlachend over al dat vernuft lukte het me meerdere malen om de verbinding weer te herstellen..... om daarna wederom meegesleurd te worden in nieuwe heel belangrijke gedachte.
Wat een grap!
Althans: zo dicteert mijn ego. En zoals altijd baseert die zijn stellige overtuigingen deels op de werkelijkheid: ik heb nou eenmaal nog nooit gehoord van een meditatievrije verlichting. Maar behalve snerpende rugpijn en een slecht zelfbeeld levert het mij vaak weinig op.
Gisteren besteedde ik een deel van mijn dag aan het bekijken van filmpjes van Adyashanti, een verlichte Zen meester. Terwijl ik naar hem luisterde, vroeg mijn hyperactieve ego-mind zich continu af hoe ik zo snel mogelijk iets met zijn lessen kon doen. Een totaal zinloze bezigheid, want 'het is onmogelijk een beeld te maken van de werkelijkheid', zoals Adyashanti zegt.
Vanochtend ging ik het maar weer eens proberen. Hup, met die bips op dat kussen. Ik zat nog niet, of er doken uit alle hoeken en gaten gedachten op die elk directe aanleiding gaven tot nauwelijks beheersbare impulsen en emoties. Met als kers op de pudding: een afstraffing door m'n superego, over mijn onvermogen om mijn loslopende gedachten te beheersen.
Maarrrrr.... Na een luttele vijf minuten al verbaasde ik mijzelf door ineens iets te begrijpen van Adyashanti's woorden. Op een aantal momenten voelde ik heel duidelijk de kalme grond van aanwezigheid - onder alle egopaniek en oordelen. Wow. Die is, precies zoals Adya zegt, ongedefinieerd en oneindig. Vele malen groter dan het beperkte beeld dat ik van mezelf heb gecreëerd.
Daarmee was de kous niet af. Want direct greep mijn ego zijn kans om mijn kleine ikje hard op de schouder te kloppen: kijk mij het eens goed doen! Al schaterlachend over al dat vernuft lukte het me meerdere malen om de verbinding weer te herstellen..... om daarna wederom meegesleurd te worden in nieuwe heel belangrijke gedachte.
Wat een grap!
12.7.10
Kunstverlichting
Ik heb een tamelijk goed gevoel voor stijl, al zeg ik het zelf.
En helaas: hoewel er veel is veranderd de afgelopen paar jaren, een stijlvol mens wordt niet blij in de wereld van bewustzijnsontwikkeling en spiritualiteit. Regenbogen, dolfijnen, elfjes en lila aura's zijn nog steeds alom tegenwoordig. Deze kitscherige beeldtaal lijkt rechtstreeks voort te komen uit het angstaanjagende en gelukkig inmiddels achterhaalde idee dat spirituele ontwikkeling uitsluitend leidt tot week, ruggegraatloos en lief.
Andersom geldt: een zich ontwikkelend mens wordt niet blij in de kunstwereld. Ik zette mijn eerste schreden op het pad van bewustzijnsontwikkeling toen ik nog in een galerie werkte. Verbazingwekkend vond ik het, dat ik (anno 2008) niet één hedendaagse kunstenaar kende wiens werk enig spiritueel bewustzijn reflecteerde. De meeste kunst die ik tegenkwam vond ik eigenlijk navelstaarderij: misschien prachtig om te zien, maar in grond niet meer dan de zoveelste poging van de zoveelste kunstenaar om de zoveelste tijdelijk nieuwe niche te ontsluiten in de wereld van de kunst om de kunst.
Een fijne uitzondering is de Nederlandse kunstenaar Vittorio Roerade, met wie ik tijdens de zoveelste (en mijn laatste) kunstbeurs in Basel een fijn gesprek had over dit wonderlijke gebrek aan zeggingskracht. Waarom lijken hedendaagse kunstenaars niet iets te willen creëren dat gaat over wat eeuwig en overal is? Wij wisten het niet. Maar Roerades werk gaat er wel over. Alles is met alles verbonden, door wat hij noemt 'the Fabric of the Universe': een ultieme fundamentele structuur waaruit alle materie is opgebouwd. Zijn van dikke lagen epoxy, hars en verf druipende werk laat een poëtische wereld zien vol speelsheid, lichtheid en organische vormen.
Hèhè.
En helaas: hoewel er veel is veranderd de afgelopen paar jaren, een stijlvol mens wordt niet blij in de wereld van bewustzijnsontwikkeling en spiritualiteit. Regenbogen, dolfijnen, elfjes en lila aura's zijn nog steeds alom tegenwoordig. Deze kitscherige beeldtaal lijkt rechtstreeks voort te komen uit het angstaanjagende en gelukkig inmiddels achterhaalde idee dat spirituele ontwikkeling uitsluitend leidt tot week, ruggegraatloos en lief.
Andersom geldt: een zich ontwikkelend mens wordt niet blij in de kunstwereld. Ik zette mijn eerste schreden op het pad van bewustzijnsontwikkeling toen ik nog in een galerie werkte. Verbazingwekkend vond ik het, dat ik (anno 2008) niet één hedendaagse kunstenaar kende wiens werk enig spiritueel bewustzijn reflecteerde. De meeste kunst die ik tegenkwam vond ik eigenlijk navelstaarderij: misschien prachtig om te zien, maar in grond niet meer dan de zoveelste poging van de zoveelste kunstenaar om de zoveelste tijdelijk nieuwe niche te ontsluiten in de wereld van de kunst om de kunst.
Een fijne uitzondering is de Nederlandse kunstenaar Vittorio Roerade, met wie ik tijdens de zoveelste (en mijn laatste) kunstbeurs in Basel een fijn gesprek had over dit wonderlijke gebrek aan zeggingskracht. Waarom lijken hedendaagse kunstenaars niet iets te willen creëren dat gaat over wat eeuwig en overal is? Wij wisten het niet. Maar Roerades werk gaat er wel over. Alles is met alles verbonden, door wat hij noemt 'the Fabric of the Universe': een ultieme fundamentele structuur waaruit alle materie is opgebouwd. Zijn van dikke lagen epoxy, hars en verf druipende werk laat een poëtische wereld zien vol speelsheid, lichtheid en organische vormen.
Hèhè.
Abonneren op:
Posts (Atom)