En helaas: hoewel er veel is veranderd de afgelopen paar jaren, een stijlvol mens wordt niet blij in de wereld van bewustzijnsontwikkeling en spiritualiteit. Regenbogen, dolfijnen, elfjes en lila aura's zijn nog steeds alom tegenwoordig. Deze kitscherige beeldtaal lijkt rechtstreeks voort te komen uit het angstaanjagende en gelukkig inmiddels achterhaalde idee dat spirituele ontwikkeling uitsluitend leidt tot week, ruggegraatloos en lief.
Andersom geldt: een zich ontwikkelend mens wordt niet blij in de kunstwereld. Ik zette mijn eerste schreden op het pad van bewustzijnsontwikkeling toen ik nog in een galerie werkte. Verbazingwekkend vond ik het, dat ik (anno 2008) niet één hedendaagse kunstenaar kende wiens werk enig spiritueel bewustzijn reflecteerde. De meeste kunst die ik tegenkwam vond ik eigenlijk navelstaarderij: misschien prachtig om te zien, maar in grond niet meer dan de zoveelste poging van de zoveelste kunstenaar om de zoveelste tijdelijk nieuwe niche te ontsluiten in de wereld van de kunst om de kunst.
Een fijne uitzondering is de Nederlandse kunstenaar Vittorio Roerade, met wie ik tijdens de zoveelste (en mijn laatste) kunstbeurs in Basel een fijn gesprek had over dit wonderlijke gebrek aan zeggingskracht. Waarom lijken hedendaagse kunstenaars niet iets te willen creëren dat gaat over wat eeuwig en overal is? Wij wisten het niet. Maar Roerades werk gaat er wel over. Alles is met alles verbonden, door wat hij noemt 'the Fabric of the Universe': een ultieme fundamentele structuur waaruit alle materie is opgebouwd. Zijn van dikke lagen epoxy, hars en verf druipende werk laat een poëtische wereld zien vol speelsheid, lichtheid en organische vormen.
Hèhè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten