Lachend op het kussen

Eigenlijk zou ik elke dag moeten mediteren.

Althans: zo dicteert mijn ego. En zoals altijd baseert die zijn stellige overtuigingen deels op de werkelijkheid: ik heb nou eenmaal nog nooit gehoord van een meditatievrije verlichting. Maar behalve snerpende rugpijn en een slecht zelfbeeld levert het mij vaak weinig op.

Gisteren besteedde ik een deel van mijn dag aan het bekijken van filmpjes van Adyashanti, een verlichte Zen meester. Terwijl ik naar hem luisterde, vroeg mijn hyperactieve ego-mind zich continu af hoe ik zo snel mogelijk iets met zijn lessen kon doen. Een totaal zinloze bezigheid, want 'het is onmogelijk een beeld te maken van de werkelijkheid', zoals Adyashanti zegt.

Vanochtend ging ik het maar weer eens proberen. Hup, met die bips op dat kussen. Ik zat nog niet, of er doken uit alle hoeken en gaten gedachten op die elk directe aanleiding gaven tot nauwelijks beheersbare impulsen en emoties. Met als kers op de pudding: een afstraffing door m'n superego, over mijn onvermogen om mijn loslopende gedachten te beheersen.

Maarrrrr.... Na een luttele vijf minuten al verbaasde ik mijzelf door ineens iets te begrijpen van Adyashanti's woorden. Op een aantal momenten voelde ik heel duidelijk de kalme grond van aanwezigheid - onder alle egopaniek en oordelen. Wow. Die is, precies zoals Adya zegt, ongedefinieerd en oneindig. Vele malen groter dan het beperkte beeld dat ik van mezelf heb gecreëerd.

Daarmee was de kous niet af. Want direct greep mijn ego zijn kans om mijn kleine ikje hard op de schouder te kloppen: kijk mij het eens goed doen! Al schaterlachend over al dat vernuft lukte het me meerdere malen om de verbinding weer te herstellen..... om daarna wederom meegesleurd te worden in nieuwe heel belangrijke gedachte.

Wat een grap!